عِندَ رَ‌بِّهِمْ يُرْ‌زَقُونَ

حیدر شدی تا پشت در هی در بکوبند!
جای ملائک نیست بال و پر بکوبند
زهرا دلش می‌خواست ذکر «یاعلی» را
روی عقیق سرخ پیغمبر(ص) بکوبند
سنگ علی را فاطمه بر سینه کوبید
باید که بر دُرِّ نجف حیدر بکوبند
نام تو اسم اعظم پروردگار است
این مُهر را باید به هر منبر بکوبند
معراج تازه ابتدایت بود، باید
نام تو را از این مقرّب تر بکوبند
هرکس تو را دارد چرا باید بترسد
مثل تو تنها از خدا باید بترسد

#

فاطمه علّت است خلقت را

فاطمه حُرمت است حُرمت را
فاطمه ،فاطمه است بی کم و کاست
فاطمه زُهره است ظلمت را
فاطمه عصمت است بر مریم
فاطمه عصمت است بر هاجر
فاطمه عزّت است بر کعبه
نه فقط کعبه، بلکه بالاتر!
زینت فرش و قبلۀ عرش است
از نگاهش فرشته میریزد
غنچه هم بی ارادۀ زهرا(س)
از دل خاک بر نمیخیزد
آب مهریه اش، زمین قُرُقش
پرده دارش سماء ،ملک بندش(بنده اش)
دامنش، پرورش دهنده حُسن
اِی به قربان پنج فرزندش!
کاش حالا که نوبهار شده
کاش حالا که غنچه روییده
کاش حالا که جان گرفته زمین
کاش حالا که سبز پوشیده
از مزارش نشانه‌ای هم بود
تا برایش گلاب و گل ببریم
آه مادر، ببخش، شرمنده
چِقَدَر ساده از تو می‌گذریم
راه را گم نمیکنم هرگز
به شبم آفتاب اگر بدهید
به من اذن بهشت را دادید
به سلامم جواب اگر بدهید
السّلام اِی ملیکۀ ملکوت
السّلام اِی نجیبۀ لولاک
السّلام اِی جمیلۀ جبروت
السّلام اِی حبیبۀ افلاک
بی تو حتّی بهار، پاییز است
با تو تحویل میشود هرسال
بتکان خانۀ دل مارا
اِی شکوه محوّل الاحوال

صابر خراسانی

بادِ موافق به زمستان وزید

روح خدا از دَمِ عیسی دمید

بحرِ خُروشانِ زمان رام شد

نوحِ سُکاندار ، دل آرام شد

بارِشِ رحمان به دل وجان گرفت

باور و هِمّت سَروسامان گرفت

فجربرآمد همه جا نور شد

کوری چشمِ شب دیجور شد

مامِ وطن عزّت خود باز یاف

گُلشَنِ دین سروِ سر افراز یافت

پیرِخُمین آمد وپیمانه داد

باده ی جانانه زمیخانه داد

بادِ صبا، عطرِ شهیدان وزید

روحِ خدا، روضه ی رضوان، رسید

دیــوِ پلیــد آن طــرفِ آبــها،

گِل به دهن غرقه ي سیلابها،

شورو نوا در سرِ پیرو جوان،

لاله شد از خونِ شهیدان؛ جهان

بیست ودوِ بهمنِ پنجاه وهفت

نورِ خدا آمد و ظلمت برفت

دست خدا، حامی پیکار بود،

وَحدتِ مردم سبب کار بود

حامی ایران کَرَمِ کِردگار،

هست خمینیُّ و رَه اَش ماندگار،

مهدویا ساقی اگر حیدر است،

ای وارثِ پیغمبر است

غلامرضا مهدوی

با خبر کرد نسیمی همه دنیا را
متلاطم شده دیدند دل دریا را

گل سرخی که می ‌از قطره شبنم می‌زد
مست می‌کرد ز بوی نفسش صحرا را

چه صفایی چه هوایی چه دلی داشت زمین
شور می‌داد ز حال خوش خود بالا را

چشم‌هایی به روی چشم دگر وا شد و بعد
دل مجنون کسی برد دل لیلا را

بین آغوش برادر چقدر آرام است
چقدر ناز ربودست دل بابا را

گوییا بار دگر حضرت پیغمبر دید
عکسی از ماه رخ کودکی زهرا را

زینت خانه مهتاب به دنیا آمد
زینب حضرت ارباب به دنیا آمد

چهره‌اش منعکس از طلعت روی زهراست
عشق بازیش از آن حال و هوایش پیداست

حضرت زینب کبری خودش اقیانوسی‌ست
گرچه چشمان پر از گوهر نابش دریاست

اگر عباس علمدار صف کرب و بلاست
از ازل تا به ابد پرچم زینب بالاست

مادری کرد برای سه امامش زینب
پس ولایت به پرستاری او پا برجاست

سوره مریم قرآن نمی ‌از تفسیرش
وسعت روح بزرگش چقدر نا پیداست

بهترین خوبترین خواهر دنیا آمد
حضرت فاطمه دیگر دنیا آمد

مسعود اصلانی

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام

فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همه ی دلخوشی ام ای گل زهرا (س) این است

که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

سر در قصر بهشتی دلم بنوشتند

که مسلمان مرام حسن عسگری ام

چه کسی مثل من دل شده دلبر دارد؟

چه کسی مثل تو ای دوست کند دلبری ام؟

من که مجنونم و آشفته – تو را می خوانم

سربازار غمت-یوسف من - مشتری ام

به همه نسل بنی فاطمه سوگند که من

تا صف بگویم که علی اکبری ام

آسمان مهر وتولای تو داردآقا

عرش درسینه تمنای تو دارد آقا

حور وغلمانِ بهشت اند گدای نفست

باغ رضوان سر سودای تو دارد آقا

از شعاع افق چشم تو بالاتر چیست؟

ماه سودای قدم های تو دارد آقا

هل اتی آید وآقایی تو می خواند

جبرئیل آیت غرای تو دارد آقا

عرصه م وآغاز شفاعت از توست

عالمی حسرت فردای تو دارد آقا

گوشه صحن وسرایت، حرم آل عباست

خاک سرداب گل پای تو دارد آقا

زیر پایت نظر افکن که تماشا دارد

دل آواره به خاک قدمت جا دارد

محمود ژولیده

تا آسمانی طائرم بر بامِ کیهانم بیا

تا خسته جانی زائرم شیدای جانانم بیا

فصلِ بهاران و چمن، هنگامِ یاس و یاسمن،

با بلبلانِ انجمن، در باغ ریحانم بیا 

دارم نشان از بی نشان، بر بالِ پروازم نشان

از منتهای کهکشان، تا کُنج زندانم بیا

من زایری بارانی ام، آیا زِ خود می رانی اَم؟!

ای یوسف پنهانی ام ، در راهِ کنعانم بیا 

ای گلسِتانَت آسمان، ای رهنمای انس وجان

دراین دیارِ بی نشان، یک سربه سامانم بیا

من عاشقی دیوانه ام، آواره ی میخانه ام

گم کرده راهِ خانه ام، کاشانه ویرانم بیا 

طعنه زنندم این وآن، هم ناکسان وهم کسان

خُردُ کلان پیروجوان، رسوای دورانم بیا

باشم غلامِ خانه ات، کاشانه ی شاهانه ات

با آب و نان و دانه ای، تا دربِ دالانم بیا 

ای از تبار هادوی، دارم اراداتِ قوی

منّت نما بر مهدوی، داروی درمانم بیا

#

کدام آفتاب عشق

دمید از کرانه های عزمتان

که اینچنین

              - زساقه های دستتان-

                           شکوفه های زندگی ، جوانه زد؟

کدام چشمه سار روشن امید

در دامن بلند کوهسار فکرتان جهید

وشد روانه همچو رود مو جزن

که اینک از دو سوی آن

                           هزار کام تشنه آب میبرد .

کدام صخره زان ستیغ همّتِ بلندتان

                                  - از آن فراز-

                                                شد رها

که از خروش رعد گون آن  ، چنین

                                  ز دشمنان

هزار گوش ، پرده پرده پاره شد ؟

کنار جاده ی زمان

و روی قلبِ تلخ و پیش پای زور دشمنانتان

کنون چو صخره مانده اید سر افراز

                     غرومند و سر بلند و صعب وسخت

       چنین هماره باد عزمتان و نامتان

و روسیاه باد تا همیشه خصمتان

مباد ای گُلان باغ دانش و شرف

که از سَموم این خزان بپژمرید .

قسم به خون آفتاب

به روح روشن وروانِ پا کِ آب

قسم به زندگی به عشق

به خنده ی گل امید برلبان عزم

به شبنم سرشک چون ز برگ دیدگان غم چکد

به ابرآه

چون در آسمان سینه های ما

                           -زاندُ هان ما ، برایتان ، به هم رسد-

به تندر خروش خشم خلق

که اینک ای دریغ مانده ساکت و خموش

به آن کتاب آسمانی وبلند

                           که خونتان

درون روشنای آیه های پاک آن

                                  طهارتی دگر گرفت

و عزمتان

                     زسوره های رعد و مومنون آن

                                         توان و توش بیشتر گرفت

قسم به هر یک از شما

شما که هر یک از جهان فراترید

                                  و از حماسه برترید

شما که پاسدار مرزهای دانش و حماسه اید

قسم به هریک از شما:

                           که نامتان ، درون قلبهای ماست

هماره تا بود وطن

همیشه تا بود جهان

امید با شما دو باره پا گرفت ،

                                  بلند باد نامتان

یاد باد آن که چو رعنا صنمی با ما بود

همدمی، هم قدمی ، چشمِ نمی با ما بود

چلچراغِ شبِ ظلمانیِ ما می افروخت

روشنی بخشِ خیام و حَرَ می با ما بود

یاد باد آن که پریشانیِ دلها می بُرد

مهربان عارفِ والا کَرَمی با ما بود

زنده می کرد دلِ مُرده ی ما را هردم

چو مسیحا نَفسی ، هر قدمی با ما بود

یاد باد آن که به ما درسِ کرامت می داد

خوانِ گسترده ی والا نِعَمی با ما بود

دلم از دوری او داغِ شکستی دارد

یارِ شیرین دهنی، آن و دَمی با ما بود

حیف ازآن شاه چراغی که به خاموشی رفت

حَکَمی، مُحتَشَمی، جامِ جَمی با ما بود

ََتَبَرش را به کسی داد که موسائی کرد

بت شکن، صاحبِ تیغِ دو دَمی با ما بود

غلامرضا مهدوی - استهبان